کامپوتر های کوانتمی

كامپيوترى كه روى ميز تحرير شما جا خوش كرده، براى كاركردن بايد يك مشت صفر و يك را بفهمد و دستكارى كند. همه اطلاعات اعم از حروف و اعداد يا وضعيت مودم و موس شما با مجموعه اى از بيت هاى متشكل از صفرها و يك ها به كامپيوتر داده مى شود. اين بيت هاى اطلاعات، خيلى ساده همان طورى تعريف مى شوند كه فيزيك كلاسيك دنيا را تعريف مى كند؛ سوئيچ هاى الكتريكى مى توانند روشن يا خاموش باشند، اشيا مى توانند اينجا باشند، مى توانند هم نباشند! ولى كامپيوترهاى كوانتومى با طبيعت دودويى هاى فيزيك كلاسيك محدود نمى شوند همه اش به اين بستگى دارد كه حالت بيت هاى كوانتومى يا همان كوبيت ها را چطور ببينيم؛ كوبيت ها ممكن است نشانگر يك صفر يا يك يك، تركيبى از اين دو يا حتى معرف عددى باشند كه حالت آنها را جايى بين صفر و يك تعيين مى كند. با توجه به فيزيك كوانتومى، نمى توان دقيقاً وجود يا عدم وجود يك ذره ريز درون اتمى را مشخص كرد. مى توان به وسيله آمار و احتمال، امكان وجود اين ذره هاى ريز را در مكان و زمان مشخصى تعيين كرد، اما هيچ راهى براى دانستن قطعى اين كه آيا اين ذره آنجا هست يا نه، تا وقتى كه آن را مستقيماً نديده ايم وجود ندارد. البته آنچه كه در كامپيوترهاى كوانتومى با ارزش است همين احتمالات است. اين احتمال بودن يا نبودن است كه نبودن يا بودن كامپيوترهاى كوانتومى را تعيين مى كند.

قدرت زياد پردازنده هاى كنونى هنوز نتوانسته تشنگى بشر به سرعت و ظرفيت محاسبات را برطرف كند. در سال 1947 مهندس آمريكايى «هووارد آيكن» گفت كه فقط 6 كامپيوتر ديجيتال الكترونيكى نياز محاسباتى تمام ايالت متحده را بر طرف مى كند. ديگران هم پيش بينى هاى مشابهى را درباره ميزان قدرت محاسباتى لازم براى برطرف كردن نياز هاى تكنولوژيكى روبه رشد انجام دادند. البته «آيكن» حجم زياد اطلاعاتى كه از تحقيقات علمى ايجاد مى شد را به حساب نياورده بود، گستردگى كامپيوتر ها به عنوان بخشى از زندگى روزمره انسان قرن جديد و ضرورت اينترنت به تنهايى مى تواند نياز بشر به قدرت محاسبات را چند برابر كند. آيا انسان به قدرت مورد نياز خود براى محاسبه و پردازش اطلاعات دست خواهد يافت؟

بقیه ی متن در ادامه مطلب